Ben çocuğuyla zıtlaşan değil, onu anlamaya çalışan bir anne
olmaya çalışıyorum. Onların henüz bir çocuk olduğunu da hep hatırlatmamız
gerekiyor kendimize. Dün akşam şöyle bir olay yaşadık. Can bir aydır geceleri
ışık açık uyumak istiyor. Ben de karanlıkta uyumaya bayılırım ve uyurken ışığa
asla tahammülüm yoktur. Ayrıca uykunun yetişkin olsun çocuk olsun insan
psikolojisinde olumlu etkilerini çok iyi bildiğim için uyku saatlerinde
özellikle hafta içleri epey katıyımdır. Fakat Can şu an dört yaşında ve ışık kapalı
uyuyacaksın demek onun inadını daha da besliyor. Uzun uzun vücudumuzda hücreler
var. Onlar ancak karanlıkta yenileniyor desem de Can kesinlikle beni
anlamıyordu. Ben de pes ettim. Üstüne gitmeyeyim elbet geçer dedim. 8 gibi o
uykuya dalıyor oda ışığı açık olarak. Yarım saat sonra iyice dalmış oluyor,
içeri giriyorum ve ışığını kapıyorum. Genelde gece 3 gibi uyanıyor ve ışığım
kapalı anne aç diye bağırıyor. Gece gece tartışma istemediğim için hemen gidip
açıyorum. Sonra odama geri dönüyorum. Sabaha kadar öyle ışık açık uyuyor. Ama oda
ışığının iki ampülü vardı. Ben birini çıkardım. Ertesi gün bir farklılık
olduğunu hemen anladı. Işığı açıp tekrar kapadı açıp tekrar kapadı. Ben tabii
hiçbir şey demedim. Neyse alıştı şimdi o kısık ışığa. Bu arada en önemli şeyi
atladım. Neden ışığın açık kalmasını istiyorsun dediğimde hayaletler görüyorum
dedi. Dört yaşına kadar karanlıkta birbirimize sarılıp uyuyorduk ama dört yaşla
birlikte farklı korkular başladı sanırım. Bunu büyümesi ve her şeyin daha çok
farkında olmasına bağlıyorum.
