Yokmuş Gibi Yapmak

Birisi size çok kırıcı bir söz söylediğinde örneğin veya size acı 

veren bir olay yaşadığınızda ertesi gün kalktınız ve yine bunu

düşünüyorsunuz acı çekiyorsunuz. Öyle dememeliydi, ben öyle cevap

vermemeliydim, şu an hala bunu düşünüp üzülmem acı çekmem doğru degil 

ama düşünüyorum işte, bütün suç bende vesaire. Böyle anlarda ben

yokmuş gibi yapanları düşünüyorum . İlk düşüncem yokmuş gibi yapmanın

o acı duyguyu günlerce yaşamaktan daha zararlı olduğu insanın

psikolojisine. Fakat sonra dur bir dakika diyorum bu sekilde 5 dakika

sürmüş acı bir olayı günlerce zihninde yaşamak ve acı çekmek daha mı

mantıklı? Ama artık bilimsel olarak da kanıtlanmış bir olgu. Biliyoruz

ki bastırılmış duygular, psikolojik ve fiziksel hastalik olarak

geri donuyor kişiye. Kanserlerin, birçok otoimmun hastalığın bastırılmış

duygulardan, belki yasanmamış yaslardan, üzüntülerden kaynaklandığını 

ve üzüntülerimizi bastırırken aslında mutluluk ve neşe duygularını da

yaşayamaz hale geldigimizi de biliyoruz artık. Kalbimizi kırmış bir

olayı hissetmemek icin televizyonu açtığımızda , o duygunun içinden 

geçerek o duyguyu aşmak yerine, o duyguyu öteleyerek yok saymışsak

neşe hissetme kapasitemize de zarar veriyoruz bir yandan.

Peki ne yapmalıyız? Yazının başında söylediğim gibi bir kisi kalbimizi

kırdığında günlerce acı mi çekmeliyiz? Bu noktada Marianne

Williamson`in küçük kızına verdigi tavsiye aklıma geliyor. Küçük kız

okuldan eve geldinde cok üzgündür. Annesi ne oldugunu sordugunda kızı

okulda bir arkadaşının ona cok kırıcı sözler söylediğini söyler.

Annesi de ona şöyle der: Hadi gel o çocuk icin dua edelim. Kız

şaşırarak annesine bunu neden yaptıklarını sorar. Annesi de ancak acı

çeken birinin arkadaşına böyle kırıcı kelimeler kullanacağını, o

çocuğun büyük ihtimalle evde anne babasıyla veya başka bir sorunun

oldugunu söyler. Ve anne kız birlikte o çocuğun mutlu olması icin dua

ederler. Küçük kız eve geldiğinden çok daha iyi bir duygu durumundadır.

Kendini rahatlamış hatta özgürleşmiş hisseder. O kırıcı sözlerin

nedeni kendisi değildir . Bu onun suçu degildir. 'Kötü söz sahibine

aittir' misali, kötü söz acılı kişiye aittir.

Bu durumda baştaki soruma cevap olarak yokmuş gibi yapmak değil

elbette bir acıyı gidermenin yolu. Sanırım ne hissettiğimizin tam

anlamıyla bilincine varıp o acının yanından veya üstünden geçmek değil

tam da içinden geçmek. Bu beni üzdü, kırdı diyebilmek. Fakat ikinci

adım olarak da o kişiyi ne kadar da zor da olsa affedebilmek. Yoksa

günlerce kendi zihin hapishanemizde kendimize yaşatıp dururuz o acıyı

tekrar ve tekrar. O kişinin de bizim gibi bir insan oldugunu düşünüp

onun da hayal kırıklıkları mutsuzlukları oldugunu kendimize hatırlatıp

suya salmak belki de o kırıcı sözleri veya gökyüzüne saldığımız

balonlar gibi. Artik seni zihnimde kalbimde bir yük gibi taşımak

istemiyorum diyebilmek. Özgürleşebilmek o acıdan. Kalp

kırıklarının, acıların, hüzünlerin, pişmanlıkların, kıskançlıkların

tüm olumsuz duyguların yaşamın vazgeçilmez bir parçası oldugunu

bilerek. Tıpkı mutluluğun, neşenin, yaşama sevincinin, samimi büyük bir

kahkahanın da yaşamın bir parçası oldugunu bilerek.